در سال­های نه چندان دور قبل از برگزاری مراسم عروسی، یک شب مردها در منزل داماد جمع می­شده ­اند تا درباره امور مربوط به عروسی و همکاری صحبت کنند. بدین ترتیب با مشورت هم­دیگر چند نفر به عنوان آورندۀ هیزم جهت طبخ غذای عروسی، چند نفر به عنوان مسئول پخت­و­پز، چند نفر مسئول خرید و …. تعیین می­شد. گفتنی است هیچ کدام از افراد تعیین شده، مزدی بابت این کارها دریافت نمی­کرده ­اند و صرفاً جنبه هم­کاری و هم­یاری داشته است.
۵-۱-۵-۲۱- نمونۀ اشعار عروسی
اِشو گلم شَ بِرِن، جان دِلُمْ شَ بِرِن
e-šow goLom šaberen, jan-e-deLom šaberen
نِنَش بدا چَشَ شَ بُکَ چَش شَ دِلِ خَش شَ بُکُ
Nenaš beda čaš šā boko,čaš ša dele xaš ša boko
ای نِنَه جان، ای نِنه جان، آخِر اُتْ کِردِم جُدا
Ey nenā jan, axer ot kerdem joda
زیر قرآن تُ رَدُم کُ، تا اُچِم دسِّ خدا
Zer Qoran to radomko ta očem dasse xoda
نِنَه والله، نِنَه بالله، مَ سَرُم درد می­کُنه وقتی می­رم خونه شوهر، رنگ و روم زرد می­کُنه
رختخوابِ فنری و پشه­بند تورِ زرین آغا دومــاد توی حجله، پشــه بنـدِش ببــرین
یک حمومی مَ بسازِم چِل ستون، چِل پنجره شازده دومـاد توش بشینه، بــا یـراق و سلسله
باد اومد، بارون گرفت و آب اومد، دالون گرفت شــاد بگردِ شیر دوماد دست نمزادُش گرفت
ای اَلا صلّ علی، همه بَییْ خونه اَمُ مَ کِ رود خُم دَمام کِ، مُروِشِ از بِچْیِه شُــما
Ey ala salle aĮā hama bayay xoney amo- make rood-e-xom-damam ke morveš az bečyey šoma
بَدَ بادا اَکُنَم، سَر چمدون باز اَکُنمِ اگَ چَمبُرشَ تِ نی، نَنَه دَمــا زشت اَکُنم
تِ سِرامو غُلغُلَن، پشت سِرا لَشکَر پُرِن لَشکَریای شاه داماد، یَک وَ یَک دونه دُرِن
کاسه چینی پر شکر، بالای سر خونه پدر چه خَشِن خونه پدر، کاشکی نمی­رفتیم به در
چار تا طاقن، چار تا تالار، چار برادر شهریار در میــان چار برادر، یک برادر خونــه­دار
حنا کوفتم، حنا بیختم، گرد حنا روم نشست ای خدا شکرت کنم که زن کاکام، جام نشست
رودخونه آب میاد، عروس خانم یواش میاد پیــرهن ماکسی پوشیده، از خـونه باباش میاد
خونه بابا، خونه بابا، نون و انجیر می­خورم وقتی رفتم خونه شوهر، چوب و زنجیر می­خورم
گل باغ شَنگَلِن، دیوار باغ شَنگَلِن به عروس خود ننازید، که دوماد قشنگترن
ســه چار روزی که نـــمزاد­دارم بـــودم چــــو دانـــه در مـــیان نــــار بـــــودم
چـــو دانـــه در میـــان نـــارِ شیریـــن همیشـــــه در خیـــال یــــــار بــــــودم
«بَدَ بادا بادا عیشُت مبارک بادا»
چی چی، چی چی، بی بی عاروس، سَر تَ لّی، زانو نَده^[۵۷]
غم مخور، غصه مخور که پات اَدالون شی ند^[۵۸]ه
ایرِ کَلّهَ، اورِ کَلّهَ، کِشتُ و کارِ ذُرَتِن
کَدُّ و بالای رودِ جانیم، مثِ تخته نَمکِن
گل باغی ای عروس، شمع و چراغی ای عروس
راه دورت می­بَرن، گل بی­دماغی ای^[۵۹] عروس
این شعر را موقع بردن عروس به خانۀ داماد می­خواندند:
الله و الله قدم واسی بِدا وَ حُکم الله، قَدَم واسی بِدا
کوچه بَریکِن، قدم واسی بِدا دوماد تَریخِن، قدم واسی بِدا
۵-۱-۶- مرگ و سوگواری
۵-۱-۶-۱- تشییع و خاکسپاری
برای مراسم تشیع و خاکسپاری مُرده، زنان اصلاً شرکت نمی­کنند و این کار فقط توسط مردان انجام می گیرد. غسل و کفن زن مرده در خانه توسط زنان انجام می­گیرد و خاکسپاری او را نیز یکی از محارم انجام می­دهد.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

۵-۱-۶-۲- تعزیه
به مراسم عزاداری و سوگواری«تعزیه» می­گویند، که معمولاً سه روز است. این مراسم یا در مسجد صورت می­گیرد یا در خانه. البته مردان به مسجد می­روند و زنان در خانه. در این سه روز تمام اقوام و آشنایان برای عرض تسلیت از راه­های دور و نزدیک می­آیند و کسانی که اقوام­شان در کشور­های عربی و خصوصاً امارات زندگی می­ کنند، نیز از طریق تلفن به خانواده سوگوار تسلیت می­گویند. در این سه روز با نهار از میهمانان پذیرایی می­ شود و حتی نهار به درب خانه اقوام و آشنایان نیزبرده می­ شود.
۵-۱-۶-۳- سالگرد
یکسال بعد از فوت مرده، مراسم یاد­بودی برگزار می­ شود. در این روز نیز مردم برای نهار می­مانند و مثل هفتم، نهار به درب منازل اقوام و آشنایان نیز برده می­ شود. مجلس مردان معمولاً در مسجد و مجلس زنان در خانه برگزار می­گردد.
عزای اصلی فقط ۴ ماه است و اگر قبل از چهار ماه عید فطر یا قربان پیش آمد، دیگر عزا تمام شده به حساب می ­آید.
۵-۱-۶-۴- سنگ قبر
اهالی سنی مذهب روستا، برای مرده سنگ قبر نمی­گذارند، در عوض سنگی به صورت عمودی بالای سر مرده قرار می­ دهند. اما بعضی از شیعیان این روستا، برای مرده سنگ قبر می­گذارند.
۵-۱-۶-۵- سیاه پوشیدن
در این منطقه و روستا­های اطراف برای شخص مرده به هیچ­وجه جامۀ سیاه نمی­پوشند، حتّی اگر نزدیکترین شخص خانواده را از دست داده باشند و این کار را شنیع می­دانند. به طور کلی پوشیدن لباس سیاه را برای هیچ امری نمی­پسندند، حتی در مراسم تعزیه نیز با همان لباس­های رنگی شرکت می­ کنند.
۵-۱-۶-۶- شنبه
روز شنبه اصلاً به تعزیه نمی­روند. حتی اگر شخصی در این روز فوت کند او را به خاک نمی­سپارند، تا شنبه بگذرد. روز شنبه برای اهالی نحس به شمار می ­آید.